Vroeger, toen ik kind was, moest je stil zijn wanneer je aan tafel zat. Een verhaal vertellen terwijl er volwassenen aan tafel zaten was “not done”. Tegenwoordig is dat wel wat anders. En wat kun je genieten wanneer die kleintjes verhalen vertellen. Of wat ze zien als je met ze op pad bent.
In een periode waarin de maatschappelijke discussie op gang komt over eeuwig leven (of je dit wel zou willen is een tweede), zegt onze driejarige met stellige zekerheid: “Mijn papa, die wordt wel honderdduizend jaar.”
Opa is jarig. Driejarige feliciteert hem en zegt: “Opa, ik stel voor dat je nooit dood gaat.”
Driejarige is aan het facetimen met zijn tante. Hij ziet een snoepje op haar tafel liggen en heeft hier wel trek in. Wanneer zijn tante antwoordt dat ze dat niet kan geven omdat ze elkaar zien en spreken via de telefoon zegt hij: “O, maar dan maak je toch een gaatje in de telefoon en stopt het daarin.”
Het is het einde van een prachtige dag. Driejarige loopt op het strand aan de kant van de zee. Het is warm en met zijn blote voetjes stapt hij in het zeewater dat een aangename temperatuur heeft. Het is een drukke dag geweest maar aan het begin van de avond zijn er al veel mensen naar huis. Slechts een enkeling is nog in het water te vinden. Anderen wachten om te kijken naar de zonsondergang. Zo ook het kleine ventje. Zijn vuistje stevig in opa’s grote hand verankert, banjeren ze voort. Dan is het moment gekomen dat de zon ondergaat. Samen staan ze te kijken. “Kijk opa, de zon gaat ook naar huis.”
Onze driejarige is verliefd. Hand in hand loopt hij met zijn even oude vriendinnetje. Dan wijst hij op zijn voorhoofdje en zegt dat hij daar pijn heeft. De papa van zijn vriendinnetje adviseert zijn dochter om hem daar een kusje op te geven. Maar de bruidegom in spé heeft het door en plotseling heeft hij overal “au”, op zijn ene wang, op zijn andere wang, op zijn neus en op zijn mond. Tja, als “au” hebben betekent dat je kusjes van je vriendinnetje krijgt …….
Driejarige houdt beslist niet van olijven maar weet het zeker. “Toen ik nog in de buik van mama zat, vond ik olijven lekker en at ik heel veel olijven, maar nu vind ik ze niet meer lekker.”
Eigenlijk zou je alle leuke uitspraken op moeten schrijven. Het probleem is vaak dat je het hoort, bij je zelf denkt “dat moet ik onthouden” en dom, dom, dom het toch weer vergeet. En het is juist zo bijzonder!
Leave a Comment