Brief van een dochter aan haar overleden vader

Zondag is het Vaderdag. Ik kan me vergissen, maar ik heb altijd het idee dat er veel meer bekendheid aan Moederdag wordt gegeven dan aan Vaderdag. Maar dat komt misschien wel omdat de Moederdagboeketten bij de bloemist altijd populair zijn en het geven van een boeket bloemen met Vaderdag minder in trek is.

Onderstaand een brief die een dochter aan haar overleden vader schreef. Ik vind hem ontroerend.

Lieve papa,

Het is alweer meer dan 10 jaar dat je dood bent. Jaren die voorbij zijn gevlogen en waarin er heel veel gebeurd is. Als je nog geleefd zou hebben, zou je nu overgrootvader zijn. Hoewel je nooit een superpapa geweest bent, denk ik wel dat je genoten zou hebben. Jij als pater familias met al je nakomelingen!

We hadden een goede band, maar niet echt een vader-dochter band. Misschien komt dat wel omdat ik geboren werd toen jij nog maar 21 was. “Een moetje”, noemden ze het in die tijd. Jullie moesten zelfs boete doen in de kerk omdat je seks voor het huwelijk had gehad. Ik ben misschien een rebel maar ik was dan maar niet in de kerk getrouwd. Maar de tijden waren toen ook heel anders.

Ik groeide op en jij studeerde tijdens je huwelijk. Vaak zagen we jou alleen in het weekend. Nadat je klaar was met je studie ging je in een ander gedeelte van het land werken waardoor we je weer alleen in het weekend zagen. En dan was je moe. Pas toen ik 13 was verhuisden we zodat je dichter bij je werk woonde.

Een paar jaar daarna ging je scheiden. We hebben toen een tijdje geen contact gehad. Ik had er nogal moeite mee dat je binnen de kortste keren opnieuw getrouwd was. Je tweede huwelijk vierde je met je vrienden en schoonfamilie. Ik was niet uitgenodigd. Maar langzamerhand werd het contact weer hersteld. Ik trouwde en woonde ongeveer 30 kilometer bij je vandaan.

Op een zaterdagmiddag kwamen we je een keer onverwacht opzoeken. Moet toch kunnen? Een dochter die haar vader opzoekt? Je zei dat we even een kop koffie konden drinken maar dat we daarna weg moesten omdat je bezoek kreeg. En jawel, na een kwartiertje kwamen je vrienden en ik hoorde je zeggen: “We hebben nog even bezoek, maar dat gaat zo weg”. Weer een tijdje daarna kwamen we je vertellen dat je opa zou worden. Wij wilden al lang heel graag een kindje. Jij vond het leuk, maar voegde eraan toe dat je dat eigenlijk niet verwacht had. “Ik dacht dat jullie geen kinderen wilden”. Ik realiseerde me hoe slecht je me toch kende. Ik stond er eerlijk gezegd wel van te kijken dat jij voorstelde dat ik een mooi ledikantje voor de kleine mocht kopen en dat ik dat dan van jou kreeg. De kinderen werden geboren en je vond die hummeltjes maar wat leuk.

Er brak een moeilijke periode voor me aan toen ik met 2 kleine kinderen moest verhuizen. Jij belde zomaar op en ik was aangenaam verrast. “Zou hij aanbieden me te helpen”, hoopte ik stiekem. Hulp die ik goed kon gebruiken. Maar nee, hoor. Je belde om me sterkte toe te wensen met de verhuizing.

Je ging vroeg met pensioen en ging als vrijwilliger aan de slag om ontwikkelingshulp te doen. Ik vond het heel bijzonder dat je na een van je reizen terugkwam met 2 malachieten kettingen, eentje voor je vrouw en eentje voor mij. Betekende ik dan toch iets meer voor jou dan een van je vele vrienden?

Soms was ik weleens jaloers op mijn eigen kinderen als ik zag hoeveel liefde en aandacht zij kregen van hun vader. Iets wat ik nooit gehad heb.

Toen werd je ziek. Kanker. Je deed er alles aan om weer beter te worden, maar helaas. Toen ik afscheid van je nam, wist ik eigenlijk niet zo goed wat ik moest zeggen. “Bedankt dat je zo’n fijne vader was?” Of: “Bedankt vriend?”